BART MESOTTEN

19 MAART 1923 – 23 NOVEMBER 2012

De oude pater
vreest dat hij na zijn dood
nog vreemd zal opkijken.   

uit Reliqua = vertaling die Bart maakte van een mooie Indische bijbel, het Ramayana, publicatie voorjaar 2012

Op 19 maart 2023 zou Bart Mesotten honderd zijn!

Wie hem gekend heeft, weet dat hij als pionier haiku bekend gemaakt heeft in Vlaanderen en Nederland. Met respect willen we daarom zijn ‘verjaardag’ herinneren.

Uit het lentenummer van Vuursteen 2013, precies tien jaar geleden, hebben we reacties gesprokkeld:

Willy Vande Walle schreef, na het overlijden van Bart op 23 november 2012, een respectvol en dankbaar IM waarin hij Bart looft om zijn veelzijdigheid:

hij was dichter, vertaler, tekstschrijver, journalist, etymoloog-lexicograaf en priester -predikant. Bovenal wordt hij beschouwd als de vader van de Vlaamse haiku. Hem komt de eer toe deze beknopte versvorm van Japanse origine bij een breed publiek in Vlaanderen bekend te hebben gemaakt.

Is een herinnering iets wat wij hebben of iets wat we kwijt zijn? vraagt Willy.

Karel Hellemans vertelt in datzelfde nummer dat Bart in 1976 een column schreef voor Knack met de titel: Het haikoe schiet wortel.

Hierop volgden enthousiaste reacties van Herwig Verleyen, Gaby Vandenberghe, Bert Willems , Clara Haesaert en van Karel zelf. Omdat ze hun kennis met velen wilden delen ontstond een tijdschriftje: Mededelingen van het Haikoe-centrum Vlaanderen, dat tweemaandelijks gratis verzonden werd aan meer dan 500 belangstellenden, gesponsord door Bart.

In 1980 groeide hieruit het Vlaams-Nederlands tijdschrift Vuursteen.

Ook Karel zegt dat hij, bij het sterven van Bart, samen met vele Vlaamse haikudichters een mentor en vriend verliest en Clara noemt hem een zielsverwant.

Tijdens een gesprek met Ferre Denis over de weergave van datgene wat de haikudichter heeft waargenomen zei Bart het volgende: “Het is niet van belang dat je de juiste bloem beschrijft maar dat de naam van de bloem de tekst beter, mooier maakt.”

Levenslang bleef Bart bestuurslid van Haiku-centrum Vlaanderen.

Tijdens zijn leven werd haikoe, na lang overleg, toch haiku!

Uit ‘Een verre vogel , Tweede haikoe-boek

Op elk lapje grond
een paar zwijgende mensen
die traag hun werk doen.

In de harde muur
vond de roos geen wortelgrond –
ze klom erover.

Het oude klooster
herbergt nu een tekenschool –
met naaktmodellen.

Ze aarzelen nog,
de eerste tulpen – lonkend
naar ochtendwarmte.

Zomerse meisjes:
hun blote navel diepbruin
tussen trui en broek.

Voetje voor voetje
naar de luchthavenbalie
koffers bijschuiven.

Tussen de heuvels
drijven de lage wolken –
grijs en aarzelend.

Met de ogen dicht
weten dat er een wolkje
voorbij de zon schuift.

Van de jonge maan
is de sikkel gekanteld
tot een schommeltje.

Een kreupele man
heeft mij de weg gewezen
met zijn rechterkruk.